En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

Loksins kom Pétur aftur til sjálfs sín. Hann gat ekki bara staðið hjá og horft upp á vinkonu sína vera numda á brott. Hann varð að gera eitthvað! Hann vissi ekki alveg hvað, bara eitthvað.

            Hann lagðist upp í vindinn með skólatöskuna á bakinu og klöngraðist yfir ógreiðfæra lóðina í humátt á eftir verunum. Hann missti fljótt sjónar á þeim en ekki leið á löngu þar til hann kom að kofanum. Drungalegir veggirnir gnæfðu yfir, alsettir stálþyrnum.

            Hjartað í Pétri hamaðist. Hann vissi ekki hvort það væri vegna áreynslunnar við að berjast gegn veðrinu eða ótta við það sem leyndist framundan. Hann skreið meðfram veggnum þar til hann kom að stórri hurð. Þetta var ekki venjuleg útidyrahurð, í það minnsta var hún ekki eins og þær sem hann átti að venjast. Hún var hvít og glansandi og minnti helst á ísskáp. Pétur kom hvergi auga á bréfalúgu til að gægjast inn um svo hann lagði eyrað upp að hurðinni og hlustaði.

            Ekkert. Ekkert nema ýlfrið í vindinum.

            Eða hvað?

            Þetta ýlfur hljómaði eitthvað undarlega. Það hækkaði jafnt og þétt þar til það varð að skerandi spangóli.

            Skrímslið, hugsaði Pétur skelfingu lostinn. En áður en honum gafst ráðrúm til að svo mikið sem snúa sér undan var hurðinni hrundið upp. Beinaber krumla læstist um handlegginn á honum og dró hann inn. Svo stökk skrímslið á hann.

            Pétur æpti og faldi andlitið í höndum sér. Blautur feldur lagðist yfir hann og Pétur bjóst við því að finna fyrir hvössum tönnum á hverri stundu. En það gerðist ekki. Í stað þeirra birtist eitthvað mjúkt og bleikt og sleikti hann af miklum ákafa.

            „Hættu þessum ópum, drengur,“ sagði rám rödd. „Og Lubbi, láttu hann í friði.“

            Skrímslið sleppti Pétri. Hann andaði ótt og títt en áræddi að lokum að gægjast á milli fingranna. Fyrir framan hann stóð risavaxinn hundur. Út úr munninum hékk löng tunga og niður úr henni lak sleftaumur. Hann dillaði skottinu af miklum ákafa. Við hliðina á honum stóð eldgömul kona í svartri loðkápu og með hræðilega grettu á andlitinu.

            Pétur sá undir eins að hún gat ekki verið neitt annað en norn.

Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.