En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

Pétur þurfti að bíða lengi eftir Stefaníu. Krakkarnir í öðrum bekk voru löngu farnir þegar hún loksins lét sjá sig.

            „Íþróttir,“ sagði hún án þess að gefa nánari útskýringar. Hún þurfti þess heldur ekki. Pétur vissi nákvæmlega hversu ævintýralegar sturtuferðirnar að loknum íþróttatímum gátu verið. Í rétta félagsskapnum voru þær beinlínis stórhættulegar. Sem betur fer virtist Stefanía hafa sloppið ósködduð í þetta sinn.

            „Hvað ætlarðu eiginlega að sýna mér?“ spurði Pétur. „Við megum ekki vera of lengi. Ég á sko að koma beint heim eftir skóla.“

            „Þetta tekur enga stund,“ sagði Stefanía. „Þetta er eiginlega í leiðinni. Þannig rakst ég á það í gær.“

            „Rakst á hvað?“

            „Komdu.“

            Þau höfðu ekki farið langt þegar Stefanía sveigði út af stígnum. Það var á svipuðum stað og Pétur hafði lent í ófreskjunni daginn áður. Hún leit flóttalega í kringum sig og stakk sér svo inn í þétt limgerði.

            „Ertu ekki að koma?“ hvíslaði hún til hans.

            Þá rann upp ljós fyrir Pétri. „Ég veit hvert þú ert að fara,“ sagði hann æstur. „Á yfirgefnu lóðina. Hún er hættuleg. Við getum ekki farið þangað. Sérstaklega ekki í gegnum einhverja runna.“ Svona áttu hlutirnir ekki að ganga fyrir sig.

            „Hún er ekki yfirgefin lengur,“ sagði Stefanía og stakk höfðinu út á milli greinanna. „Þar að auki hef ég oft farið þangað og aldrei lent í neinu slæmu. Bara njólum. Svona, drífðu þig áður en einhver sér til okkar.“

            Innra með Pétri toguðust á löngunin til að sjá það sem Stefanía hafði uppgötvað og röddin sem benti honum á hversu hræðilega rangt það var að troða sér í gegnum runna sem vildi örugglega bara fá að vera í friði. En að lokum sigraði löngunin.

            „Jæja þá,“ sagði hann svolítið önugur. „En við verðum að fara varlega.“

            „Ég fer alltaf varlega,“ svaraði Stefanía.

            Pétur hnussaði og skreið á eftir henni inn í limgerðið. „Ekki þegar þú kastaðir í mig ...“ Röddin dó út í miðri setningu.

            Stefanía hafði verið að segja satt. Yfirgefna lóðin var alls ekki yfirgefin lengur. Á henni miðri stóð skrítnasta hús sem Pétur hafði nokkru sinni augum litið.

Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.