En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

Það heyrðist skellur og ljósastaurinn sem Pétur hélt í lék á reiðiskjálfi og snjó rigndi yfir hann. Áður en honum tókst að átta sig á því hvað hafði gerst þeyttist snjóbolti utan úr myrkrinu og hæfði hann beint í magann.

            „Á!“ missti hann út úr sér.

            Glitrandi augun námu sem snöggvast staðar en tóku svo á rás í átt til hans.

            Pétur æpti aftur upp yfir sig en ópið var varla komið fram á varirnar þegar hann sá að þetta voru alls engin augu. Þetta voru endurskinsmerki og þau voru svo sannarlega ekki hluti af neinni ófreskju. Í það minnsta ekki ófreskju af mannætugerðinni.

            „Ó, fyrirgefðu,“ sagði eigandi endurskinsmerkjanna og kraup hjá Pétri. „Ég hélt að þú værir ruslatunna. Ég ætlaði sko alls ekki að kasta í þig. Það var alveg óvart.“

            Snjóboltakastarinn var stelpa. Pétur kannaðist eitthvað við hana. Jú, alveg rétt. Þetta var stelpan sem hafði byrjaði í bekknum fyrir ofan hann í haust þó að þau væru jafngömul. Pabbi hafði sagt að það væri vegna þess að hún hefði alist upp í útlöndum þar sem skólinn væri aðeins öðruvísi.

            „Hei, búum við ekki í sömu götu?“ spurði stelpan. Pétur umlaði eitthvað ofan í hálsmálið á úlpunni sinni.

            „Ha?“

            „Jú,“ muldraði hann án þess að líta upp.

            „Hvað heitirðu eiginlega? Ég er Stefanía.“

            „Ókei,“ muldraði hann.

            „Talaðu hærra,“ skipaði hún.

            „Pétur,“ sagði Pétur og áræddi loksins að líta upp. „Við þurfum að koma okkur í burtu,“ bætti hann skjálfraddaður við. „Það er ófreskja hérna einhvers staðar í felum.“

            „Það eru ekki til neinar ófreskjur,“ sagði Stefanía stuttaralega.

            „Ekki það?“ Pétur klöngraðist á fætur. „Hvað réðst þá á mig rétt áðan, ha?“

            „Ég.“ Stefanía hnoðaði annan snjóbolta og Pétur brá hendi fyrir höfuðið. Hún stundi „Slappaðu af,“ sagði hún pirruð. „Ég er búin að segja þér það. Ég ætlaði ekkert að kasta í þig, ég hélt bara að þú værir ruslatunna. Skólataskan þín lítur alveg eins út.“

            „Hún gerir það ekki,“ sagði Pétur reiðilega.

            „Sami litur,“ sagði Stefanía og þrumaði snjóboltanum í næsta tré þar sem hann sprakk í þúsund mola. „Ertu ekki annars að koma? Þú veist að skólinn er að byrja.“

            Pétur var við það að hreyta einhverju í hana þegar honum varð hugsað til ófreskjunnar.

            „Jú,“ sagði hann fýlulega og staulaðist af stað á eftir Stefaníu. Ruslatunna? Þvílík móðgun.



 Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.