En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

Nornin stikaði yfir hæðina sem lá milli kofans og lögreglustöðvarinnar. Lubbi tölti við hlið hennar hinn ánægðasti með göngutúrinn og dillaði skottinu. Pétur og Stefanía fylgdu fast í kjölfarið. Nornin hafði reynt að senda þau heim en bæði höfðu harðneitað.

            „Ég er komin!“ tilkynnti hún hárri röddu um leið og hún hrinti upp dyrunum á lögreglustöðinni

            Allra augu beindust að norninni.

            „Hvað heldurðu að þú sért að gera?“ Einkennisklædd lögreglukona flýtti sér til hennar.

            „Nú, gefa mig fram auðvitað,“ sagði nornin hranalega

            „Hér eru hundar bannaðir,“ sagði lögreglukonan. „Vinsamlegast skildu hann eftir úti. Annars verð ég að biðja ykkur öll um að fara.“ Hún hljómaði ekki vitund vinsamlega.

            „Ég held nú síður. Ég er eftirlýst. Pétur,“ nornin benti Pétri á að koma til sín, „réttu mér auglýsinguna.“ Hann gerði það en flýtti sér svo aftur í skjól á bakvið Lubba. „Sjáðu.“ Hún otaði blaðagreininni framan í lögreglukonuna. „Hérna stendur það skýrum stöfum: Lögreglan lýsir eftir Aðalheiði Jónsdóttur.“

            „Aðalheiður Jónsdóttir. Ert það þú?“

            „Það ætla ég rétt að vona.“

            „Það getur ekki verið. Þessi grein er orðin þriggja vikna gömul og Aðalheiður Jónsdóttir er löngu komin í leitirnar. Hún...“ Konan hikaði. „Hún fannst látin. Eða réttara sagt þá fannst höfuðkúpan hennar í húsbrakinu sem sprengingin skildi eftir sig.“

            „Það hefur verið Konráð,“ sagði nornin. „Hann var afi minn og dó löngu áður en þú fæddist. Ég ætla rétt að vona að þið hafið passað vel upp á hann.“

            „En ...“

            „Heyrðu mig nú. Ég er Aðalheiður Jónsdóttir og ekki orð um það meir. Ég bý í eldhúsi á yfirgefinni lóð hérna hinum megin við hæðina og hér er ég eftirlýst.“ Hún potaði svo harkalega í útprentuðu blaðagreinina að það kom gat á hana. Svoleiðis getur gerst þegar fólk er með langar nornarneglur.

            „Býrðu í eldhúsi á yfirgefinni lóð?“ Konan hljómaði efins.

            „Hvort ég geri.“

            „Ég held að þið börnin ættuð að koma ykkur heim,“ sagði lögreglukonan.

            Nornin reyndi að malda í móinn en allt kom fyrir ekki. Enginn á lögreglustöðinni vildi trúa því að hún væri sú sem hún segðist vera.

            „Við erum að loka,“ sagði lögreglukonan ákveðin. „Verið þið sæl og gleðileg jól.“

            Það var niðurlútur hópur sem sneri aftur í kofann. Einungis Lubbi var hæstánægður með þennan fína göngutúr.

            „Ég er greinilega orðin svo týnd að ég get ekki einu sinni fundið sjálfa mig,“ sagði nornin.

            Þau settust við eldhúsborðið og kveiktu á nokkrum kertum. Nornin opnaði smákökudósina og þau mauluðu síðustu piparkökurnar í hljóði.

            Þá var skyndilega bankað á hurðina.