Pétur og
Stefanía komust að því að nornin var ekki alveg jafn fátæk og þau höfðu haldið.
Nornir eru það sjaldnast. Innan úr skáp dró hún olíuflösku, hveiti, síróp og
margar tegundir af kryddum. Hún blandaði þessu saman í potti yfir heitri hellu
og eftir skamma stund fylltist eldhúsið af jólailmi. Upp úr skúffu dró hún tvö kökukefli
og piparkökuform og sagði Pétri og Stefaníu að láta hendur standa fram úr
ermum. Þau flöttu deig og skáru það út af miklum móð og áður en langt um leið
var eldhúsið þakið heitum piparkökum sem biðu þess að verða borðaðar.
Nornin sat með hníf í hendi við
eldhúsborðið og skar út flókin mynstur.
„Þetta er Hallgrímskirkja,“ sagði
hún þegar Stefanía spurði hvað hún væri eiginlega að gera. „Ég er að vinna í
því að breyta öllum húsunum hans Guðjóns Samúelssonar í piparkökuhús.“ Hún leit
á krakkana. „Guðjón Samúelsson. Þekkið þið hann ekki? Hann var frægur arkitekt
og teiknaði mörg falleg hús.“
„Greinilega ekki húsið þitt,“
muldraði Pétur og roðnaði.
„Það er nú bara ekkert að því, góði
minn,“ sagði nornin og grúfði sig aftur yfir útskurðinn. „Kofinn minn hlýðir
engum reglum og gerir nákvæmlega það sem honum sýnist. Ég held til dæmis ekki
að okkar kæri Guðjón hafi nokkurn tímann teiknað leyniherbergi í sín hús.“
„Er leyniherbergi hérna?“ spurði
Stefanía áköf og leit í kringum sig „Hvar?“ Hún stökk á fætur og grandskoðaði
veggina.
„Þarna.“ Nornin benti beint upp í
loft með útskurðarhnífnum.
Krakkarnir litu upp og sáu móta
fyrir hlera.
„Það þarf stiga til að komast
þangað,“ sagði Pétur.
„Stiga?“ Nornin hnussaði. „Við
þurfum ekkert svoleiðis í þessu húsi. Eruð þið ekki spræk, krakkar?“
Pétri leist ekkert á tóninn í rödd
nornarinnar en Stefanía spratt á fætur, greinilega tilbúin í hvað sem var.
„Heldur betur.“
Nornin sópaði mesta ruslinu af
eldhúsborðinu. Svo hlóð hún ofan á það pottum og pönnum þar til úr varð mikill
turn sem teygði sig alla leið upp í loft. Nokkrar piparkökur reyndu að flýja
hamaganginn með því að stökkva niður á gólf en þar beið Lubbi þeirra og gleypti
þær hæstánægður í sig.
„Svona, upp með ykkur,“ sagði nornin
og þurrkaði svita af enninu.
Krakkarnir klöngruðust upp turninn.
Þegar þau opnuðu hlerann rigndi yfir þau hvítu ryki svo Pétur fékk hóstakast.
Svo smeygðu þau sér inn. Leyniherbergið var fullt af kössum af öllum stærðum og
gerðum. Stóran hluta þaksins vantaði svo sumir þeirra voru huldir snjó.
„Réttið mér þann sem á stendur jól,“
kallaði nornin upp til þeirra.
Stefanía fann kassann og þau slökuðu
honum varlega niður í eldhúsið. Nornin dró langan brauðhníf upp úr skúffu, skar
á límbandið sem hélt kassanum saman og opnaði. Við blöstu glitrandi jólakúlur
og heill haugur af hálfbrunnum dagatalskertum. Þar var meira að segja
aðventukrans úr grenigreinum sem molnaði þegar nornin snerti hann.
„Ég veit ekki með ykkur,“ sagði hún
og leit upp til krakkanna. „En mér finnst vera kominn tími á svolítið
jólaskraut.“
Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.