En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

„Nú er bara rafmagnið eftir,“ sagði Stefanía.

            „Við verðum að finna seríur,“ sagði Pétur.

            Það var ekki mikið mál þar sem einungis var vika til jóla. Í næsta garði var hver einasti runni þakinn litlum ljósaperum sem blikuðu í skammdegisrökkrinu og á milli þeirra hlykkjuðust rafmagnssnúrur eins og langir, svartir ánamaðkar. Því miður hurfu þær allar inn um hálflokaðan kjallaraglugga.

            „Við getum ekki brotist inn,“ hvíslaði Pétur. Það væri einum of langt gengið.

            „Prófum næsta garð,“ stakk Stefanía upp á.

            Þar fundu þau akkúrat það sem þau leituðu að. Í skjóli undir húsvegg lá fjöltengi og, það sem meira var, í því voru nokkrar lausar innstungur. Spennan var alveg að fara með Pétur svo Stefanía fékk aftur það hlutverk að laumast inn í garðinn. Klóin smaug auðveldlega í innstunguna og Stefanía hraðaði sér til baka.

            „Ég held að við þurfum ekki að fela neitt í þetta skiptið,“ sagði hún móð. „Það eru svo margar aðrar snúrur að okkar fellur alveg í hópinn.“

            Pétur var sammála.

            Á yfirgefnu lóðinni beið garðslangan eftir þeim og sprautaði vatni í allar áttir. Stefanía lagði til atlögu og tókst að hemja slönguna eftir mikil átök. Vatnið sprautaðist út um allt en sem betur fer var Stefanía í regnkápu svo það gerði ekkert til.

            „Komið,“ kallaði hún.

            Nornin birtist í glugganum.

            „Vatn og rafmagn,“ tilkynnti Stefanía hátíðlega.

            „Bara kalt vatn samt,“ hvíslaði Pétur að henni.

            „En bara kalt vatn,“ bergmálaði Stefanía.

            Í nokkur andartök starði nornin á þau.

            „Réttið mér þetta,“ sagði hún svo og teygði handleggina út um gluggann. Krakkarnir réttu henni leiðslurnar.

            „Er þetta ekki magnað?“ sagði Stefanía þegar þau Pétur voru komin inn í kofann.

            „Alveg hreint ótrúlegt,“ tautaði nornin.

            Garðslangan bunaði vatni af miklum krafti ofan í vaskinn þar sem varðeldurinn hafði logað svo eldhúsið fylltist af klið. Það var eins og þar væri lítill foss. Nornin hafði tengt rafmagnssnúruna við loftljósið sem baðaði eldhúsið hvítri birtu.

            „Mig grunaði ekki að það væri orðið svona skítugt hérna.“ Nornin strauk sótarskán af eldavélinni. „Kannski er best að halda sig bara við kertin. Þau gefa fallegri birtu hvort eð er.“ Hún tók ljósið úr sambandi og eldhúsið myrkvaðist. „Ég veit um miklu betri not fyrir þessa snúru.“ Hún grúfði sig yfir ofninn og skömmu síðar barst lágur dynur frá honum þegar viftan fór af stað og gult ljós barst út um sótuga rúðuna. „Nú skal sko bakað!“

Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.