En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

Pétur var svo spenntur fyrir verkinu sem framundan var að honum tókst ekki að sofna fyrr en löngu eftir miðnætti. Þegar Stefanía bankaði upp á morguninn eftir var hann löngu tilbúinn og kominn í útifötin. Á leiðinni í skólann sagði hann henni frá hugmyndinni.

            „Þetta er hrein og klár snilld,“ sagði Stefanía.

            Pétur var upp með sér. Eftir skóla hlupu þau að kofa nornarinnar. Það var svolítið erfitt þar sem þau þurftu að dröslast með tvo slönguhnykla á bakinu. Aldrei þessu vant var það Pétur sem bankaði.

            „Við erum búin að finna lausn á öllum þínum vandamálum,“ tilkynnti hann hátíðlega þegar nornin hleypti þeim inn.

            „Það er naumast.“

            „Eða allavega þeim verstu.“

            „Lát heyra.“

            Pétur og Stefanía útskýrðu í smáatriðum hvernig þau ætluðu að tengja eldhúsið hennar við vatn og rafmagn.

            „Þá geturðu fengið þér almennilegt klósett,“ sagði Pétur.

            „Og bakað smákökur,“ bætti Stefanía við.

            „Þið virðist vera með þetta allt á hreinu,“ sagði nornin.

            „Heldur betur,“ sagði Pétur.

            Nornin stundi.

            „Ég get víst ekki fengið ykkur ofan af þessu.“ Krakkarnir hristu höfuðin. „Jæja, en farið varlega. Og reynið að láta engan sjá ykkur. Munið að ég er í felum.“

            Þau lofuðu því. Svo hófust þau handa. Planið sem Pétur hafði útbúið var ekki mjög flókið þó að það væri frábært. Til að byrja með þyrftu þau bara að finna krana sem hægt væri að tengja við garðslönguna. Það hlutu að vera einhverjir þannig í görðunum í kring. Hvernig vökvaði fólk annars jarðarberjaplönturnar sínar á sumrin?

            Þau þurftu ekki að leita lengi. Út úr vegg næsta húss stakkst lítill, hvítur krani. Stefanía læddist að honum með garðslönguna í hendinni á meðan Pétur beið inni í runna með öndina í hálsinum.

            „Ég veit ekki hvernig á að gera þetta,“ hvæsti Stefanía yfir öxlina á sér og bisaði við að koma slöngunni fyrir.

            „Þú þarft bara að smella …“ Það heyrðist klikk.

            „Komið.“ Stefanía þaut aftur í felur.

            „Skrúfaðirðu frá?“ spurði Pétur.

            „Þarf að gera það?“

            „Auðvitað.“

            Stefanía yggldi sig en laumaðist samt aftur að krananum.

            „Svona, ánægður?“

            „Það þarf að fela slönguna.“ Pétur benti Stefaníu á hrúgu af visnum laufblöðum sem hann hafði safnað saman.

            „Nei, nú er komið að þér.“ Stefanía setti hendur á mjaðmir.

            „En ...“

            Hún leit skipandi á hann.

            Pétur lét undan. Hann laumaðist inn í garðinn og huldi slönguna með laufblöðunum. Hjartað hamaðist þegar hann hentist aftur inn í runnann. Þetta hafði verið hættulegt. Og spennandi. En verkið var bara hálfnað.

Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.