En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

„Færðu engin jólakort?“ spurði Pétur nornina nokkrum dögum eftir göngutúrinn með Lubba. Hann talaði ekki mjög hátt því hann var enn örlítið smeykur.

            „Það veit ég ekkert um.“

„Þú hlýtur að vita það,“ sagði Stefanía.

            „Ég er í felum,“ sagði nornin. „Svo jafnvel þótt einhver vildi skrifa mér jólakort þá vissi sú indæla manneskja ekki hvert hún ætti að senda það.“

            „Hvað ertu eiginlega að gera sem er svona merkilegt?“ spurði Stefanía. „Jólin eru bara einu sinni á ári.“

            „Var ég ekki búin að segja ykkur að það er leyndarmál?“ sagði nornin hvassri röddu.

            „Þú ert heldur heldur ekki með neina bréfalúgu,“ sagði Pétur. „Eða póstkassa.“

            „Ég þarf ekki á svoleiðis að halda,“ sagði nornin önug.

            Stefanía greip andann á lofti. „Notarðu kannski uglur?“

            „Uglur til að senda bréf?“ Nornin hnussaði. „Þvílík vitleysa. Þær eru afleitir bréfberar. Hafa ekki áhuga á neinu nema veiða mýs.“

            „En ég hef lesið að galdrafólk ...“

            „Það er bara skáldskapur. Allar nornir sem ég þekki nota póstkassa. Það eru reyndar göldróttir póstkassar en það kemur út á eitt. Engar uglur.“

            „Ég gæti búið til póstkassa handa þér,“ muldraði Pétur og roðnaði. „Það er einn smíðatími eftir í skólanum fyrir jól.“

            „Það er fallega hugsað en algjör óþarfi.“

            „Þú veist ekkert um það,“ sagði Stefanía. „Kannski er fullt af bréfum á leiðinni til þín sem vita ekkert hvert þau eiga að fara.“

            „Jæja, þá það, smíðaðu handa mér póstkassa,“ sagði nornin í uppgjafartón. „Kannski fær Lubbi bréf. Hann er svo vinsæll.“

            Lubbi dillaði skottinu glaður á svip og slefaði á buxurnar hans Péturs.

            „Hvaða nafn á að vera á kassanum?“ spurði Pétur. Honum fannst ómögulegt að þar stæði bara Nornin í eldhúsinu. Það var eins og heima hjá honum stæði Nemandinn í svefnherberginu. Það gengi engan veginn upp.

            „Lubbi.“

            „En ef einhver ætlar að senda þér jólakort?“ sagði Stefanía.

            „Aðalheiður Jónsdóttir, svoleiðis er ég uppnefnd af fólki sem veit ekki að ég er norn.“

            Um varir Stefaníu lék sigurglott.

            „Ég hélt að hún ætlaði aldrei að segja okkur hvað hún héti,“ sagði hún við Pétur á leiðinni heim. „Ég bjó sko til jólakort handa henni í skólanum en mig vantaði nafn til að setja á umslagið.“

            „Hvers vegna spurðirðu hana ekki bara beint?“ spurði Pétur ringlaður.

            „Það væri allt of augljóst,“ svaraði Stefanía. „Jólakort eiga að koma á óvart.“

Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.