En engar áhyggjur, alla söguna má finna á heimasíðunni okkar www.borgarbokasafn.is og á hlaðvarpi Borgarbókasafnsins í lestri höfundar.

Pétur og Stefanía heimsóttu nornina reglulega næstu daga. Pétur var enn svolítið óöruggur í kringum hana en nærvera Lubba bætti upp fyrir það.

            „Ég held að þú sért orðinn jafnhrifinn af hundinum og hann af þér,“ sagði nornin dag einn þegar þau sátu þrjú saman við eldhúsborðið og borðuðu kaldan örbylgjugrjónagraut með kakói.

            „Lubbi er fínn,“ muldraði Pétur.

            „En hann er svo stór,“ sagði Stefanía.

            „Þannig eru Sankti-Bernharðshundar,“ sagði nornin og klóraði Lubba á bakvið eyrun.

            „Risavaxnir. Ég þori varla með hann í göngutúr núorðið. Hann gæti tekið upp á því að draga mig eins og snjósleða ef þannig lægi á honum.“

            „Við gætum farið með hann út fyrir þig,“ stakk Stefanía upp á.

            „Ég veit það nú ekki,“ sagði nornin efins.

            „Ég æfi handbolta og er sterkust í liðinu. Og svo eru Pétur og Lubbi bestu vinir.“ Stefanía var svo spennt að hún hlustaði ekki á nein mótmæli. Pétur langaði líka mikið að fara út að ganga með Lubba svo hann sat bara hljóður og kláraði grautinn sinn á meðan Stefanía sannfærði nornina.

            „Hann er orðinn svolítið þreyttur á því að ganga í hringi hérna á lóðinni,“ sagði nornin að lokum. „Eflaust hefði hann gott af því að fá meiri hreyfingu.“

            „Þá förum við með hann út eftir skóla á morgun,“ sagði Stefanía og þar með var það ákveðið.

            „Farið varlega,“ kallaði nornin á eftir krökkunum þegar þau skunduðu af stað með Lubba daginn eftir. „Og ekki vera of lengi.“

            „Jájá,“ kallaði Stefanía á móti.

            Krakkarnir héldu bæði í tauminn en það var varla nóg. Lubbi var svo sterkur að hann hefði auðveldlega getað dregið þau hvert sem hann vildi. Sem betur fer var hann svo göfugur að hann reyndi ekkert slíkt. Ekki nema einu sinni þegar hann dró þau bæði upp flughála brekku eins og þau væru ekki þyngri en snjókorn. Einu vandræðin sem komu upp var þegar Lubbi fann sér þúfu til að kúka á. Skíturinn var svo mikill að það þurfti tvo plastpoka til að fjarlægja hann. Það var erfitt verk því fýlan var óbærileg. Þegar Stefanía og Pétur sögðu norninni frá þessum hörmungum hló hún svo innilega að hrafn sem sat í nálægri ösp og ræddi við sjálfan sig hrökk í kút og datt niður af greininni sinni.

            Svona er að eiga norn sem nágranna.

Hér má hlusta á kaflann í lestri höfundar.