Zeta fletti blaðsíðunum fram og aftur og alls staðar var sama sagan: Hvítar síður og stafarugl.

Hún var svo djúpt hugsi að litlu eyrun stóðu beint upp í loftið. Þetta þarf ég að kanna betur, hugsaði hún með sér.  

Hún fletti aftur á fyrstu blaðsíðuna og gekk nokkur skref aftur á bak. Hátt og snjallt þuldi hún upp bókaþuluna sína:

Bók, skrudda, skræða,                                 

nú mun ég þig lífi gæða.                               

Bókaormur, lestrarhestur

lifandi verður þessi lestur.

Bókin byrjaði að hristast á gólfinu og skært ljós umlukti hana svo að hvítar blaðsíðurnar ljómuðu. Zeta hljóp af stað, tók undir sig stökk og lenti ofan á bókinni, þar sem hún sogaðist samstundis ofan í hvítar blaðsíðurnar.

Zeta hringsnerist um sjálfa sig í marga hringi og þeyttist til og frá. Loks lenti hún á bólakafi ofan í afskaplega mjúkri en ískaldri hrúgu. Með erfiðismunum kom hún sér upp úr og leit í kringum sig. Allt var hvítt! Hún hafði lent ofan í snjóskafli.

Zeta stóð á fætur, lagaði eyrun, dustaði snjókornin af fötunum sínum og hristi sig dálítið. Hún leit í kringum sig og sá ekkert nema hvítar fannbreiður eins langt og augað eygði. Þarna var snjór alls staðar! Í fjarska sá hún stór fjöll með hvítum toppum gnæfa yfir og sólin skein á himninum. Allt var svo afskaplega friðsælt.

Hún kom auga á skilti sem stóð upp úr snjónum en var svo þakið snjó að það sást ekki hvað á því stóð. Zeta gekk að skiltinu. Hún dustaði og blés af því snjóinn. Á því stóð: Jólaland - þar sem jólin eru svakalega frábær!

Zeta leit í kringum sig en sá engan. Hvorki hús né lifandi verur. Sögupersónur bókanna voru vanar að koma strax og taka á móti henni þegar hún heimsótti nýja bók. Hvers vegna gerðist það ekki núna? Býr enginn hér?

Hún var djúpt hugsi þegar henni fannst hún allt í einu heyra eitthvað undarlegt hljóð.