Zetu varð hugsað um litla rúmið sitt inni í hlýja bókasafninu og hún fann að nú var kominn tími til að halda heim á leið. Jólaland var góður staður en heimkynnin kölluðu á hana.  

„Ég þarf að kveðja ykkur núna til að halda jólin í mínum heimi. Ég sakna hlýjunnar á bókasafninu og allra bókanna, já og allra krakkanna sem koma í heimsókn á safnið. En ég hlakka til að heimsækja ykkur aftur síðar.“

„Þakka þér fyrir alla hjálpina,“ sagði Klaki með tárin í augunum.

„Þú ert hugrakkasti snjókarl sem ég hef nokkurn tíma hitt,“ sagði Zeta og faðmaði Klaka.

„Þakka þér fyrir að vera vinur minn,“ sagði Tumi, líka með tárin í augunum.

„Og þú ert kærleiksríkasta snjótröll sem ég hef nokkurn tíma hitt,“ sagði hún og faðmaði Tuma að sér. Hún sneri sér að músunum, fuglunum og gamla ref.

„Þið eruð öll svo yndisleg,“ sagði Zeta og faðmaði hvern og einn. Síðan tók hún sér stöðu á miðju gólfinu og fór með bókaþuluna sína: 

Bók, skrudda, skræða,                                 

nú mun ég þig lífi gæða.                   

Bókaormur, lestrarhestur

lifandi verður þessi lestur.

Leiftursnöggt barst hún inn í töfravíddina og eftir nokkrar sekúndur var hún komin aftur á bókasafnið sitt. Hún rankaði við sér þar sem hún sat ofan á jólabókinni. Hún stóð upp og lokaði bókinni. Hún brosti þegar hún sá myndina af Klaka á bókakápunni. Þetta hafði verið ævintýraleg bókaferð og hún hafði lært svo mikið um jólin. Zeta geispaði stórum geispa og fann að hún var orðin ansi þreytt eftir að hafa klifið fjöll og arkað í gegnum snjóinn í heilan dag.

„Svona eru þá blessuð jólin sem eru að koma,“ hugsaði Zeta með sér þegar hún lagðist til svefns. „Að vera með vinum við kertaljós og spil.“ Brátt var hún steinsofnuð eftir ferðalag dagsins. Úti lýstu jólaljósin upp vetrarmyrkrið. Allt var kyrrt og hljótt inni á bókasafninu fyrir utan litlar hrotur sem bárust frá lítilli bókaveru sem svaf vært og rótt.