Þau voru búin að bíða í dágóða stund en engir gestir höfðu látið sjá sig.

„Æ, það kemur örugglega enginn,“ sagði Tumi snjótröll. „Það þorir enginn að koma í heimsókn til mín.“

En einmitt þegar hann hafði sleppt orðinu heyrðist í einhverjum mása og blása fyrir utan hellinn. Þarna var Maddamma mús komin með börnin sín tíu í halarófu á eftir sér. Öll börnin héldu í garnspotta til að týnast ekki og á bakinu bar hún garnhnykil og prjónana sína.

Maddamma mús dustaði af sér snjóinn og dró öll börnin inn í hellinn. „Er þetta þá þetta ógurlega snjótröll,“ hnussaði hún. Börnin hennar röðuðu sér upp fyrir aftan hana, dálítið skelfd yfir stærð snjótröllsins. „Þú ert miklu minni en ég hélt,“ bætti hún við og fékk sér sæti. Hún byrjaði strax að prjóna.

Tumi snjótröll stóð þarna með risa bros á vör. „Verið velkomin í hellinn minn.“ Hann hneigði sig.

„Þú hefur fundið alvöru prjón sé ég,“ hvíslaði Klaki að henni með glott á vör. Maddamma mús hnussaði bara. „Já, ég fann hann loks eftir mikla leit,“ sagði hún án þess að líta upp frá prjónunum sínum. 

„Fáið ykkur endilega mandarínur,“ sagði Tumi. Litlu mýsnar sleiktu út um og létu ekki segja sér það tvisvar. Þær stungu sér á bólakaf ofan í ávaxtaskálina.

„Hvar eru músasiðirnir, krakkar? Ekki borða alla skálina,“ heyrðist í Maddömmu mús. Litlu mýsnar hámuðu í sig mandarínurnar. En eftir smá stund byrjuðu þær að skjálfa því það var svo kalt inni í hellinum. Zeta fann að henni var líka orðið dálítið kalt. Það vantaði eitthvað til að hlýja sér við. Bara ef þau væru nú með kertaljós til að geta haft þetta örlítið notalegra.