„Við verðum að flýta okkur til gamla refsins,“ sagði Klaki. „Hvað ef Snjótröllið er á ferli að leita að sokknum sínum?“ Hann strauk hendi yfir andlit sitt. Zeta jánkaði. Þau gætu verið í stórhættu. Hún greip sokkinn og þau Klaki hjálpuðust að við að draga hann með sér. Þau flýttu sér eins og þau gátu.

Eftir nokkra stund komu þau að dálitlum hóli, sem var snævi þakinn og á honum var lítil hurð og tveir litlir gluggar.

„Hér býr gamli refurinn,“ sagði Klaki feginn því að vera kominn og bankaði á hurðina.

„Kom inn,“ heyrðist kallað fyrir innan.

Klaki tók í handfangið og tókst með herkjum að opna hurðina. Fyrir innan var rökkur og kveikt á einu kerti.

„Hver er þar?“ heyrðist sagt í rökkrinu.

„Þetta er ég, Klaki snjókarl og Zeta vinkona mín. Þekkirðu mig ekki, gamli vinur?“

„Ert þetta þú? Vertu velkominn. Ég er víst búinn að týna gleraugunum mínum og sé ekki mjög vel.“ Gamli refurinn gekk hægum skrefum við staf í áttina að Zetu og Klaka sem stóðu enn í dyragættinni.

„Jæja, komið inn fyrir. Ég er aðeins að reyna að snurfusa hérna,“ sagði gamli refurinn. Hann hélt á körfu fullri af könglum. „Ég er að skreyta jólatréð mitt með þessum könglum.“

„En hvað þetta er fallegt heimili sem þú átt,“ sagði Zeta og litaðist um. Þarna var lítið rúm og borð með fallegum kertastjaka og spilastokk.

Klaki andvarpaði. „Þú ert heppinn að eiga jólatré. Mitt tré fauk út í buskann í snjóbylnum.“

„Ja, jólatréð mitt stóð fagurlega skreytt fyrir utan húsið mitt en það fauk reyndar líka, ásamt gleraugunum mínum. Ég fann þetta ágæta litla tré hérna rétt hjá heimilinu mínu,“ sagði gamli refurinn og benti í áttina að ræfilslegu litlu tré sem stóð úti í horni og búið var að hengja nokkra köngla á.

Klaki horfði á tréð. Eitthvað var það kunnuglegt.

„Bíddu nú við, gamli refur! Þetta er ekki tré. Þetta er höndin mín!“ hrópaði Klaki.